Umoralniająca chała aka bajka na konkurs ^^

Ata

Dobra, ludu ^^... Moglibyście mi ocenić, tak na szybko w miarę, bajkę dla pieciolatków, którą napisałam na konkurs ^^? Tak umoralniajacej szmiry naprawdę nigdy nie napisałam i nigdy wiecej nie napiszę, ale naprawde grzech nie brac udziału w tym konkursie, biorąc pod uwagę, ze jak dotąd przyszły dwie prace z całej Zielonej Góry ^^. Znaczy prawdopodoni jeszcez poprzychodzą, ale wiecie... Konkurencji dużej się nie przewiduje ^^.
Ocenicie? Proszę bez oszczędzania ^^.
Aha, od mamusi usłyszałam zarzut, ze zdania są za długie - poskracam. Jak mi się uda ^^.

Bajka o królewiczu, który lubił dużo jeść

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami, żył sobie pewien niegrzeczny królewicz. Nie lubił się uczyć, nie chciał słyszeć o czytaniu, a zabawa z rówieśnikami była dla niego stratą czasu. Miał on tylko jedno marzenie – żeby jeść, jeść, jeść jak najwięcej! Wstawał rano z łóżka i zaraz zasiadał do śniadania, podawanego na złotym talerzu. Potem ubierano go i zaraz podawano drugie śniadanie, żeby nie zdążył wpaść w gniew. A gniew młodego królewicza był straszny. Rzucał talerzami, krzyczał, wzywał swojego ojca, podczas gdy służba mogła jedynie uciekać i chować się po kątach.
Jadał obfite obiady, nie mniejsze kolacje, a ile w ciągu dnia potrafił pochłonąć słodyczy, najrozmaitszych czekolad, cukierków i ciasteczek, tego nawet najlepsi matematycy w królestwie nie mogli zliczyć!
Królewicz jadł i rósł, stawał się coraz większy i większy. Pewnego dnia umarł jego ojciec, król, który był naprawdę dobrym władcą. Miał tylko tę jedną wadę, że pozwalał na wszystko swojemu ukochanemu jedynakowi. Pod jego panowaniem ludzie żyli dobrze i dostatnio, choć musieli ciężko pracować, by dostarczyć młodemu królewiczowi wystarczającą ilość jedzenia. Nikt się jednak nie skarżył, bo dobry król sowicie im to wynagradzał.
Kiedy młody królewicz usłyszał o śmierci swojego ojca, z początku się zmartwił – kochał w końcu swojego starego ojca, który dostarczał mu tyle jedzenia. Potem jednak coś do niego dotarło – teraz on sam stał się królem!
Niegrzeczny królewicz, który stał się królem, jadł tyle, że miał już trzy metry szerokości. Rozkazał więc:
- Przynieście mi nowy tron! Poszerzcie wszystkie drzwi i bramy! Sprawcie mi królewską garderobę! I przygotujcie koronację! – Był to jedyny dzień, kiedy król poświęcił się czemuś więcej, niż tylko jedzeniu – to znaczy wydawaniu rozkazów.
Nazajutrz wszystko było już gotowe. Tron większy, by mógł pomieścić wielkie cielsko króla, bramy i drzwi szersze, by mógł swobodnie nimi przechodzić. Uszyto nowe królewskie ubrania, przygotowano i odprawiono koronację z dużo większą niż zwykle koroną – inna byłaby zbyt mała na wielką, królewską głowę. Król wrócił więc do swojego ulubionego zajęcia – jedzenia.
Nastały ciężkie czasy w królestwie. Król nie robił nic, tylko od rana do wieczora jadł. Ludzie musieli pracować jeszcze więcej i jeszcze ciężej, by nadążyć z dostarczaniem mu jedzenia. Nie dostawali też już tyle złota ze skarbca, ile wcześniej za swoją pracę.
Zaczęli potajemnie naradzać się, co by tu zrobić, żeby pozbyć się króla. „Wszcząć bunt!” – krzyczeli jedni, „zakuć w kajdany i nie dawać nic do jedzenia” – podpowiadali drudzy. Był wśród nich pewien mały chłopiec imieniem Krzyś. Rodacy nie uważali go za najmądrzejszego, nie był też zdecydowanie najsilniejszy, ale miał jedną naprawdę ważną zaletę – posiadał dobre, czyste serduszko.
Któregoś dnia Krzyś wybrał się do lasu, żeby nazbierać trochę malin – bo teraz mieszkańcy królestwa odżywiali się głównie malinami, których jako jedynych król nie lubił; wszystko inne im zabierał. Gdy zbliżał się do krzaka, który był chyba zaczarowany – każdego dnia można go było zastać obwieszonego pysznymi, słodkimi owocami, niezależnie od tego, ile zebrało się wczoraj – zobaczył Dobrą Wróżkę.
Tak, właśnie tak. Dobrą Wróżkę. Po czym to poznał? Miała suknię i włosy koloru malin, i jasną, malinową skórę, a w rączce ściskała różdżkę z drewna z krzaka malin. Rozpoznał w niej Malinkę, potężną opiekunkę lasów i ludzi, postać z legend, które słyszał, gdy był małym chłopcem. Widocznie zamieszkiwała ten krzak i dlatego codziennie rodził on takie pyszne owoce.
- Malinko! – powiedział Krzyś, podchodząc bliżej do krzewu. – Dobra Wróżko, pomóż nam. Jesteśmy wiecznie głodni, bo jemy tylko maliny, król zabiera nam wszystko inne, co da się zjeść. Ludzie zastanawiają się, jak się go pozbyć, ale nikt nie ma żadnego pomysłu. Do tego... Ja nie chcę, żeby ten król zginął. Wyrządził nam wiele złego, ale przecież nie możemy stać się tacy źli, jak on i odpłacić mu złem na zło. Pomożesz, Malinko?
- Cii – szepnęła Dobra Wróżka. – Cichutko, kochany Krzysiu. Twoje dobre serduszko sprawia, że chętnie wam pomogę. Idź, nazbieraj teraz malin i wróć do domu. Jutro wasze problemy skończą się. – To mówiąc, Malinka znikła.
Krzyś zrobił, jak powiedziała – narwał malin i wrócił do domu. Tymczasem Dobra Wróżka przebrała się za człowieka i nazajutrz poszła do królewskiego pałacu.
Nikt nie bronił jej wejścia do sali tronowej, bo królowi było obojętne, kto do niego przychodził, byle tylko mógł jeść. Malinka podeszła więc do króla i poprosiła o odrobinę jedzenia.
- Co? – Zakrzyknął król. – Chyba sobie żartujesz, babo! Ja miałbym oddać swoje jedzenie? Swoje pyszne chlebki i smaczne cukierki? Ha! Nigdy!
Wtedy Malinka przemieniła się z powrotem w Dobrą Wróżkę. Widząc to, król przeląkł się, ale zaczął uważnie słuchać słów Wróżki:
- Oj, królu, królu... – Pokręciła głową. – Czy nikt nie nauczył cię, że trzeba umieć dzielić się z innymi? Rozejrzyj się dookoła – skarbiec jest pełen, ty pochłaniasz codziennie wiele jedzenia, a twój lud chodzi głodny. Pracują od świtu do nocy, dostarczają ci wszystkiego, co najlepsze, a sami zadowalają się zwykłymi malinami. Podziel się z nimi, nie widzisz, że to, co robisz, jest złe?
Król zawstydził się i zrozumiał swoje złe postępowanie. Po prostu nikt nigdy nie wytłumaczył mu, że należy dzielić się z innymi. Oddał złoto ze skarbca swojemu ludowi, sam przestał tyle jeść i zaczął dzielić się z innymi tym, co miał najlepszego. I odtąd wszyscy żyli długo i szczęśliwie.

Atuś

Kejtova

XDDDDDDDDDDDDDDDDD

Ata

Tak, wiem, mama mi wyłapała te same "błedy", takze zostały one poprawione ^^. Ale dziękuję :*.
No, dokłądnie... mama mi chciała jesczze bardziej styl uprościć, ale kurde, noo XD. jaja se chyba robi, nie będę z tego robiła kompletnego grafomaństwa ^^. Może i jest grafomaństwo, ale chyba jesczez nie takie kompletne, wiec...

I czego sie kiełczysz XD?

Atuś

Kasia

Wiek, kiedy czytano mi bajki skończył się dość dawno, więc nie mogę tego tekstu ocenić z punktu widzenia pięciolatka. ;)
Wydaje mi się, że zdania nie są za długie czy skomplikowane. Owszem, można by je skrócić i uprościć, ale wydaje mi się, że teraz też jest dobrze.
Świetnie wczułaś się w klimaty bajek umoralniających. Trzeba się dzielić, każda Dobra Wróżka Ci to powie. :)
Jestem pewna, że niezależnie od konkurencji, wygrasz. Trzymam kciuki.
Kasia

Dziękuję :*.