[Z] Jeszcze

Katie Blackss

Chciałam tylko napisać, że dedykuję tą miniaturkę Giovann de Vries.
Proszę o szczere opnie i wytknięcie błędów.
Pozdrawiam
***
In this time of fear
When prayer so often proves in vain
Hope seems like the summer birds
Too swiftly flown away *
"When you believe" - Whitney Houston

Przestałam przyglądać się światu, bowiem bałam się, że on zacznie przyglądać się mnie. A to niosło ze sobą wielkie niebezpieczeństwo. Teraz, kiedy dotyczy ono nie tylko mojej osoby, stałam się bardziej ostrożna. Wbrew swoim dawnym przyzwyczajeniom stałam się poukładana.

Nie miałam wyboru. Nie zostawiłam już niczego przypadkowi. Mój plan dnia jest elastycznie ustawiony na każdą możliwość. W końcu nie wiem, kiedy przyjdzie informacja o zebraniu.

Nie znaczy to, że zmieniłam się całkowicie. Nadal staram się być pogodną osobą. Chcę, żeby mój syn dorastał w atmosferze ciepła. Chciałabym, by zapamiętał dom rodzinny jako niezdobytą twierdzę, do której może zawsze wrócić i być bezpiecznym.

Boję się. Każdego dnia modlę się, by to był mój ostatni dzień. Wiem, nie mogę tak myśleć. Muszę żyć dla niego. Staram się więc wierzyć. Lecz kiedy budzę się następnego dnia i wiem, że nic się nie zmieniło, ogarnia mnie paraliżujący strach. Cóż miało się zmienić, kiedy my nic nie robimy. Siedzimy w kącie jak małe, bezbronne dzieci. A jak już coś osiągniemy, jest to bezowocne - niczym błądzenie we mgle. Z każdej strony otacza nas mrok. Zimna obojętność lub czysta nienawiść wylewa się falami, mrożąc nasze plany w zarodku.

Nie pamiętam już, kiedy spałam spokojnie całą noc. Nawet najcichszy szmer może być znakiem. Wtedy wiem, że idea za jaką walczę nie będzie mnie już obchodzić. Będę myśleć tylko o tym, że chce to przeżyć. Przetrwać. Lub zginąć szybko, bez zbędnego cierpienia. To takie ludzkie.

Czasami nie chcę czuć. Wydaje mi się, że wtedy to wszystko będzie dla mnie łatwiejsze, wymagające mniej wysiłku. Przestaną dręczyć mnie wyrzuty sumienia. Zresztą nie tylko mnie. Widzę, jak każdego z nas, przed postawieniem tego ostatecznego kroku powstrzymują skrupuły. W końcu on jest taki młody. Nie jest niczemu winien. Więc czemu wszyscy składamy na niego tę odpowiedzialność? Nawet ja.

Patrząc na niego widzimy, że to nie ma sensu. Spoglądamy nie w tą stronę. Zbyt mocno zapatrzeni w przepowiednię. A przecież powinniśmy znaleźć kogoś, kto podźwignie ten ciężar. Weźmie odpowiedzialność i zakończy. Chociaż doskonale wiem, iż to nie możliwe nadal się łudzę.

Czasami myślę, że będzie trzeba po prostu to przeczekać. Uzbroić się w cierpliwość i przeczekać, aż on w końcu sam się wykończy lub zrobi to za niego czas. Tylko czy się doczekamy?

Staram się o tym nie myśleć. Stoję jeszcze z podniesioną głową. Jeszcze wierzę w idee. Ale czy tak będzie zawsze?

I tylko czasami... Bardzo rzadko pojawia się myśl: "Co się z nami stanie, jeśli nie zwyciężymy tej wojny?" - boję się na nie odpowiedzieć. Jak każdy z nas jeszcze wierzę w cud. Jeszcze.

*"W tym czasie strachu
gdy modlitwy tak często wydają się być próżne
masz wrażenie, że nadzieja jest letnim ptakiem
zbyt szybkim, który odleciał"
"When you believe" - Whitney Houston

Triss

Zaciekawiłaś mnie. Myślę, że osiągnęłaś swój cel. Podczas czytania myślę sobie "to o Malfoyach", czytając dalej myślę "a może Potterowie?" i właśnie gdy się skończyło to myślę "o kim to do ch....y było?", i przeczytałam jeszcze raz - potem drugi, trzeci...

I nadal nie wiem... Może uchylisz rąbka tajemnicy? ;P Jak nie publicznie to na PW. O kim myślałaś pisząc to...

Co do błędów to chyba coś widziałam w interpunkcji, ale dawno nic nie sprawdzałam więc stara już jestem ;P Nie łapię ich tak jak wcześniej.

Pozdrawiam, S.