Mały Książę

Ata

Nie wierzę, by była tu osoba, która o tej książce nie słyszała, nawet jeśli jej nie czytała. Co o niej sądzicie?

Ja, gdy czytałam ją pierwszy raz, mimo całej zawartej w niej idei, ze dzieci są mądrzejsze od dorosłych - po prostu tej książki nie zrozumiałam. Znaczy się... Wydało mi się, że to ot, taka se dziecinna historyjka, bez żadnego głębszego sensu. A głębszy sens tam jest. Wsyztskie postaci z planet, Róża, Lis... Wsyztskie nam coś przekazują.

Choć wielu osobom z mojej klasy ta książka się nie podoba - omawiamy ją teraz - to jednak, kurczę, no, jak dla mnie jest świetna. A dla was?

Bądzia

Pikanderka

Pikuś postanowił odkopać ten temat, bo się Pikusiowi bardzo spodobał.
<Kurczę, znów zaczynam mówić o sobie w trzeciej osobie. Jak jeszcze raz coś takiego zrobie to zastosujcie drastyczne metody, dobrze? Ulągiem we mnie, czy coś>

Mały Książe. Mówiąc szczerze to nie wiem co o nim napisać. Z jednej stony wydaje się być bajką dla dzieci, całą wysianą dzinymi obrazeczkami i niemniej dziwnymi postaciami. Ot, taka prosta bajka jką czyat się młodszemu rodzeństwu na dobranoc.

Tak to wygląda gdy się patrzy po chłopsku, jak zwykła mawiać moja polonistka. Kiedy spojrzy się metaforycznie to piękna historia o samotności, poszukiwaniu przyjaźni i śmierci.

Wszystko pięknie, tylko Mały Książe jest aż za bardzo wysiany tymi mądrościami. Kiedy zaciera się granica między czytaniem po chłopsku, a tym metaforycznym odbieraniem, książka może wydac się przeładowana. A to wcale nie pomaga w zrozumieniu zawartych w niej prawd.

Książka mi się podobała. Może dlatego, że czytałm na dwa sposoby? A może dlatego, że niektórych alegorii po prostu nie zauważyłam? No coż. Książka mi się podobała. Znaczy się treść książki, bo ten mój egzemplarz to wyglądał jakby czytało go co najmniej dziesięć pokoleń wstecz. I to jescze pokoleń drwali(drwalów? Jak to się odmienia?)

Ann

Przeczytałam Małego Księcia dawno temu. I go nie strawilam :/ Po prostu mi się nie podobał. Nie zrozumiałam w ogóle tej książki, ani przesłania, dialogi były okropnie nudne, tak samo, jak przygody Księcia. Fatalni bohaterowanie. No, ale to tylko moje zdanie... Ogólnie rzecz biorąc ksiażka mi się nie podobała i tyle.
Pzdr,
Dalla

Kejtova

Och, ile to czasu minęło, kiedy ja to czytałam? Sporo...
Ja czytałam to już z takim założeniem, że to jest super książka, pełna głębokich tresci etc. Tak mi wmawiała moja poloniastka, jeszcze zanim wypożyczyłam książkę. I jak się zabrałam, to się zawidodła trochę. Byłam odrobinę zawiedziona. Kiedy powiedziałam to nauczycielce, zdziwiła się, że ja, tak dobra uczennica, nie umiem dostrzec piękna i przekazu tej książki. Ale ja dostrzegam ten przekaz, gorzej z pięknem.
Ogólnie książka mnie nie zachwyciła, ale nie moge powedzieć, że jest bezwartościowa. Bo jest, i to bardzo. Może trzeba to tylko dostrzec, dosrosnąć do tego?

Pozdrawiam
Keja

nundu

"Księcia" przeczytałam... Oj, podstawówka to była jeszcze. Pamietam, że znów musiałam czekać po lekcjach na jakieś zajęcia dodatkowe i wypożyczyłam coś takiego, co byłoby dosyć dobre. Polecono mi właśnie tę książkę.
Treść pochłonęłam zanim jeszcze niecałą godzinę potem przekraczałam próg sali, w której odbywało się kółko.
Lektura spodobała mi się. Traf chciał, ze kilka dni potem wygrałam właśnie ją w jakimś konkursie bibliotecznym.
Cóż, stała jakiś czas, bo nie lubię zbytnio czytać po raz kolejny tej samej książki. Ale wróciłam do niej. I wracam co roku.
Potem, kilka lat później, omawialiśmy ją na polskim. Straciła wtedy nieco swego uroku, bo ja prawdy wolę odczytywać od autora, a nie polonistki, dyktującej mniej rozgarniętym umysłom notatkę, żeby coś zapamiętali z lektury, której tak nie przeczytali.
Cóż, zdarza się.
Tomik ma wiele przesłań, to wręcz oczywiste. Każdy na swój sposób odczuwa jego magię, ja również.
I, Kejuś, aby to dostrzec nie trzeba dorosnąć. Trzeba na powrót stać się dzieckiem ;) Za to też kocham tę książkę.

Nuna

Rochelle

Czytałam.
Jako baholęcie oglądałam film, i wiadome - wtedy była to fajna bajeczka na dobranoc. Przyczytałam to z przymusu w trzeciej gimnazjum, bo to lektura przecież. Spodobało mi się. Postać Małego Księcia stała sie jakaś... wyraźniejsza i pełniejsza. Coś chciała przekazać... i przekazała. Kiedy omawialiśmy ją schematycznie na polskim, ziewałam jedynie i potakiwałam z przyzwyczajenia nauczycielce. W domu usiadłam pewnego wieczora i obejrzałam po raz kolejny kasetę z "Małym Księciem", potem znów przeczytałam książkę na spokojnie. I dopiero zrozumiałam przesłanie.
Zakochałam się w Księciu.

A wiecie, że powstała druga częśc "Malego Księcia"? Napisał ją niejaki Jean - Pierre Davidts. Książka nosi tytuł "Mały Książę odnaleziony". I naprawdę warto ją przeczytać...

Karmelia

"Mały Książę" to z pewnością książka z głębią i drugim dnem, ma też swój specyficzny klimat. Ukazuje pewne prawdy i można w niej dostrzec parę ciekawych spostrzeżeń (ja się zachwyciłam rozmową z Pijakiem... To, jak on tłumaczył swój nałóg, było tak okrutnie prawdziwe). Osobiście nie zaliczam jej jednak do swoich ulubionych lektur. i jeśli akurat w moim domu ktoś ją czyta, to raczej mama ^^.

kibo_no_hikari

taak.. "Mały książe" jest bardzo ciekawą i wartościową książką.. na samym początku nie rozumiałam postawy Róży, ale po jakimś czasie w końcu zrozumiałam... a "Mały książe odnaleziony" jest dość ciekawą książką, jednak nie dorasta do pięt "małemu księciu"