No dobra, twory dziwne przedziwne, dziwniejsze od dziwnych

Phoenix

Wierszydła podano wraz :)

2006

Weryfikacja

Chciałabym powiedzieć: żegnaj.
Wyciągnąć pudło z kartkami,
Na których mieści się więcej niż

- 1000 wyjaśnień.

Lecz nie potrafię.
Słowa zatrzymują się w 1/2 drogi

- Na weryfikację.

99 % dostaje plakietkę: nie nadaje się.
Więc milczę.

2007

[Świat jest okrągły...]

Świat jest okrągły
Toczy się po orbicie losów
W prawo i w lewo
Do przodu, wciąż
A z nim ja
Ty
My
A z nim
Łzy
I śmiech
I łzy

Świat jest okrągły
Toczy się po orbicie zdarzeń
W uczuciach błazeńskim tańcu
W korowodzie błędów i prób
Wśród ironii, świata zgiełku, pustyń kodów-słów
W tłumie lalek plastikowych bez oczu, rąk czy serc
Wiruje kolorowy, w piersi zatrzymując dech

A czym jest to, co nazywasz impulsem
Serca bicia szybkim, w żyłach tłoczącą krwią
Czym pragnienie w ciszy umysłu
Palące żarem, głębokim jak noc?

A modlitwy o kruche sny, składane na ołtarzu nadziei?

Czym są gdy szepczesz
Cicho, do ucha
Czym są?
Czym?

Świat jest okrągły
Krucha kauczukowa kula
Toczy się obijając o ściany wszechświata
Czasem tylko niezauważenie przemknie
Jedno stwierdzenie: o tobie i mnie
A potem zgubi się jak jesienny liść
Wśród tych innych brzydkich liści

Nie ważne kiedy i gdzie
Świat się toczy, byle nie wstecz
Tak Bóg urządził
Wiec idę i ja
Krok za krokiem
Toczy się świat
Krok za mym krokiem
Do przodu
Wciąż
Krok za krokiem
Byle nie wstecz…

Poematy

Te poematy ze słów i ten patos
Monologi ociekające jadem skarg;
Jak mi smutno, jak mi źle
Bo okrutne życie okrutnie złe

Nie będę wytykać palcami
Że są tacy, którzy grubo przesadzają
Kontrakt na głośne cierpienie jeszcze wybaczę
Ale na marudzenie prawa zwyczajnie nie mają

Ach, ci zamknięci w szklanej kuli sterylnego Ja
Tak bardzo przeżywający każdy jego cal
Licytujący się komu gorzej, komu bardziej źle
Bo życie okrutne okrutnie złe

Wy, taplający się w romantycznym osamotnieniu
Łzach na pokaz i globalnym niezrozumieniu
Nie będę wam współczuć bo i mnie czasem źle
Bo przecież życie okrutne jest okrutnie złe

[Znowu to się zdarzyło...]

Znowu to się zdarzyło
Rumieniec ponownie był słuszny
Pustkę rozjarzyła ciężka purpura wstydu,
Piekącego wstydu…

A w głowie cichy głosik: głupia
I na czyjiś ustach: przesadzasz
Rozkładam bezradnie ręce
I tłumaczę nie-sumieniu: inaczej nie potrafię

Sumienie? Mam krystaliczne
Ono stosuje ciągłe katharsis
A ja, każdą częścią swojego jestestwa
Obwiniam za swoje obwinianie
Tych którzy mnie wychowali

Nauczyli być skromnym
Nauczyli być dobrym
Nauczyli pomagać
Nauczyli wybaczać
Nauczyli też winić
Gdy nie spełniało się wymogów

Wstyd? Mój lubi łzy bo są słone
On lubuje się w tej słodkiej przewrotności
Ach, i nie lubi też wymagać
Jak by śmiał, kiedy ogarnia go piekąca purpura?

Tak więc znowu to się stało,
Ciężka bryła goryczy opadła na samo dno
I patrzę przez czas, znowu sobie obiecując :
Następnym razem będzie inaczej

A wstyd cicho chichocze…

omson

.

[treść została usunięta przez użytkownika]

.

Phoenix

Mnie się wydaje, że połowa wcale nie jest niepotrzebna ;) Przemyślana notka. Także dziękuję, bo wiem, że ktoś przeczytał jednak moje wiersze, że nie utonęły one w niebycie.

Pozdrawiam serdecznie ;)