Samobójstwo

Amanda

Natchniona sprawą jaka wyszła w barze oraz faktem, że lubię tego typu dyskusję tworzę samobójstwa.
Właśnie czy samobójcy to tchórze czy wbrew pozorom bardzo odważne osoby?
A jeśli już samobójstwo to jakie?
Tabletki, wieszanie się, podcinanie żył rzucanie się pod tory, kulka w łeb coś innego?
A co dzieje się wtedy kiedy samobójstwo nie wychodzi a człowiek staje się okaleczony na stałe i uzależniony od innych? Jak traktować taką osobę jak do niej podejść?

Właśnie, tworząc ten temat zdaję sobie sprawę, że pojęcie samobójstwo jest kolejnym bardzo różnie odbieranym zagadnieniem, ma swoich zwolenników i przeciwników jak i osoby które nie stają po żadnej ze stron. Jestem jedną z takich osób. Uważam, że samobójstwo to czyste tchórzostwo. Najprostsza ucieczka od problemów. Świat wali mi się na głowę więc nic prostszego jak się nie zabić. Przez takich ludzi przemawia czysty egoizm. Nie patrzą, że pozostawiają ludzi, który będą musieli nie tylko podnieść się z tragedii śmierci bliskiej im osoby ale także będą zachodzić w głowę gdzie popełnili błąd, w którym momencie stracili z tą osobą kontakt, kiedy zamknęła się tak mocno. Z drugiej jednak strony gratuluję tym ludziom odwagi na dobrowolne odebranie sobie życia. Mimo wszystko takie decyzję wymagają prawdziwej odwagi.
Jeśli chodzi o rodzaje samobójstwa to jest ich mnóstwo sądzę, że do najłatwiejszych należy kulka, rzucanie się pod rozpędzony pociąg czy inny pojazd. Tak jak przy pierwszym nie obciążamy nikogo w drugim kierujący pojazdem staje się „katem” i musi żyć ze świadomością że kogoś przejechał. Ponownie pojawia się egoizm.
Wieszanie się, złote strzały. Niosą ryzyko nieudanego samobójstwa i trwałego okaleczenia. Pal licho jeśli nic się nie staje ale jeśli nie daj boże samobójca uszkodzi się trwale i zacznie być zależy od innych osób. Piekło, wtedy człowiek poznaje piekło na ziemi. Ci ludzi zostawiają sobie furtkę, robiąc to podświadomie liczą na to, że ktoś ich znajdzie. Zostawiają uchylone drzwi, nie zamknięty dom czy mieszkanie. Manifestują coś poprzez samobójstwo. Udane czy też nie.
Według mnie trzeba być rzeczywiście odważnym by podciąć sobie żyły. Najbardziej finezyjny sposób śmieci. Czuć jak ciało słabnie, zapada się w nicość. Coś w tym jest. Coś przyciągającego człowieka.

Pozdrawiam
Am

Ata

Sambójstwo? Ma zwolenników? No chyba niedojrzałe emocjonalnie i psychicznie nastolatki. Od razu mówię, ze nie rozpatruję w kategoriach "samobójstwa" eutanazji osób starszych i okaleczonych (zarazem).

Myślę tak samo, samobójstwo to tchórzostwo. już kij z tym, jakim sposobem - powieszeniem, podcięćiem żył, odkeceniem kurka z gazem, wyskoczeniem z okna - samobójstwo jest tchórzostwem i już. Tchórzostwem, wielką niedojrzałością, wielką głupotą. Zostawia sie bliskich, którzy nas opłakują i na ddatek, nie daj Boże, znajdują zwisajacych z sufitu. Makabra. Z problemammi można sobie poradzić na tysiace innych sposobów.
Wymaga odwagi...? Nie zawsze. Niektórzy już po prostu nie myślą o tym, że to koniec. Różne rzeczy padaja ludizom na łby.

Oczywiście, można by się zastanawiać, w jaki inny sposób mogłaby sobie poradzić słynna już Ania z Gdańska, ale nie wierzę, by się czegoś nie znalażło. Mogłaby to opłacić wielką depresją, zmianą miejsca zamieszkania i w ogóle, ale nie musiała się zabijać... Cóż, zdecydowała inaczej. Odrobinę ją rozumiem, ale... Tylko odrobinę. Mimo wszystko, stchórzyła.

Atuś

nundu

Wow, aż mi się przypomniały omawiane ostatnio 'Cierpienia młodego Wertera".
Atuś, myślę, że Am przez napisanie o zwolennikach samobójstwa, miała na myśli osoby, które rozumieją ten czyn, potrafią zrozumieć osoby, decydujące się na taki krok. Cóż, ja bowiem do "niedojrzałyvch emocjonalnie i psychicznie nastolatek" nie należę, a jednak sama siebie zaliczma do tej pierwszej grupy.
Fakt, ludzie popełniający samobójstwo to w pewnym sensie tchórze, którzy uciekają od życia. Jednak ja nie jestem w stanie ich oceniać. Bo nie wiem, jaką mają sytuację w domu, jaka sytuacja doprowadziła, że targnęli sie na swoje życie, nie wiem też, co czuli, jak przeżywali dane rzeczy, jak silna była ich psychika.
Poza tym uważam, że sam fakt samobójstwa wymaga naprawdę dużej odwagi, samokontroli i zdesperowana. Bo ułamek sekundy może sprawić, że kula zamiast trafić celu, pozostanie w bębenku, a niedoszły samobójca będzie sie zastanawiał, co chciał zrobić i na co zabrakło mu odwagi. O nie, wcale nie sądzę, ze samobójcy to całkowici tchórze. Próbowaliscie się kiedyć podciąć? Nie? Ja też nie. Ale ostatnio nacinałam sobie lekko nadgarstek (poświęciłam się dla nauki - obserwowaliśmy moje krwinki). I wbrew panujacej opinii, nie jest wcale tak łatwo dostać choć jedna kroplę krwi. trzeba mocno nacikać żyletkę, która się wygina i tak nie idzie tam, gdzie byśmy chceli. Aby umrzeć, trzeba tego wszytskiego chceć, być zdecydowanym i zdesprowanym. Wiedzieć, ze nie ma drogi powrotu. Prawdziwi samobójcy to wiedzą. I nie zostawiają uchylonych drzwi, ani nie tną wszerz ręki, na dodatek po jej zewnętrznej stronie (a spotkałam się z takim przypadkiem).
Ania, o której głośno? A spróbuj się postawić na jej miejscu. Jeśli masz dobrą wyobraźnie, pomnóż sobie to jeszcze razy kilka lub kilkanaście.
Podcinanie żył? Najbardziej finezyjny, ale też dosyć prosty i nieco asekuracyjny sposób, jednakże bardzo honorowy i praktykowany juz przez starożytnych (czytał ktoś 'Quo vadis'?).

Nuna

Kejtova

Z jednej strony uważam, że ludzie, którzy popełniają samobójstwo to tchórze, z drugiej nie zgadzam się z tym. Bo różne są w życiu sytuacje, różne przypaki, jak wielu ludzi, którzy się na to decydują.
Tchórze: nie radzą sobie z własnymi problemami, a najłatwiej przychodzi odciąć się od tego wszystkiego, mieć święty spokój i koniec. Oni, jak oni, robią co chcą, w końcu tyle u nas w społeczeństwie 'religijności', że trudno nie usłyszeć o tak zwanej wolnej woli. Ich wybór, skoro chcą tak rozwiązać swoje problemy, to nikt ich nie powstrzyma. Ale to egoistyczne podejście, gdyż zdecydowana większość ma rodziny, a zabijajac się nie myślą o tym, że komuś na świecie będzie źle po ich odejściu. Bo ty to ty, jesteś i Cię nie ma. Ale znajomi? Rodzina? Przyjaciele? I niech twoje ciało jeszcze ktoś znajdzie, wiszące pod sufite, czy całe zakrawione i ma człowiek traumę do końca życia. I ewentualne wyrzuty 'dlaczego nie przyszedłem/przyszłam wcześniej?'
Odważni: wcale nie jest tak łatwo zadawać samemu sobie ból. Przebijałam kiedyś agrafką czubek palca. Żebyście wiedzieli, ile ja się namęczyłam, żeby wypłynęła na kropleka krwi [nie pytajcie cośmy wymyśliły XD]. Kiedy już ostrze było przy skórze coś mnie powstrzymywało i musiałam się zebrać w sobie, żeby sie jednak dźgnąć tą agrafką. Ale często za słabo to robiłam. I jakoś nie wyobrażam siebie w sytuacji, kiedy mam podciąć sobie żyły, tak, aby krew z nich obficie wypływała, albo szyukjącej sznur. Nie, nie, nie. Bo prawdziwy samobójca, tak jak dziewczyny wspomniały, to taki, który podświadomie nie zostawia sobie ratunku.
Ciężko jest mówić, czy ktoś stchórzył czy nie, bo nie znamy tej osoby, nie wiemy co wewnątrz czuła, jak to wszystko przeżywała, czy miała naprawdę poważne problemy. A ludzie skłonni do samobójstw są często zamknięci w sobie, rzadko kiedy trąbią, że za chwilę sobie coś zrobią. Tak więc jak nie oceniam samobójców. Robią, co chcą. Ale nalży pamiętać o tych, których się zostawia.

Pozdrawiam
Keja

Ata

No, dobra, troche mnie poniosło... Czasem faktycznie po prostu Trzeba. Ale część samobójców to po prostu ludzie z tak słabą psychą, ze naprawdę sami są sobie winni i już. Ani trochę mi ich nie zal, nie podziwiam ich, bardziej żal mi ich rodzin.

Kejuś, Nunuś, moze to dlatego, ze wy nie chciałyście się zranić, a samobójcy chcą? Łatwiej jest chyba raz, a dobrze pierdzielnąć sobie żyletką w rękę niż zranić się tylko trochę, tak, by poleciało trochę krwi... No, ale może lepiej nie bedę się wypowiadac, bo z autopsji tego nie znam, i próbowa.ć nie zamierzam (;.

Atuś

Kejtova

No, ja mam nadzieję, że nikt z tutaj obecnych nigdy nie będzie w takiej sytuacji, kiedy wydawać mu się będzie, że jedyną drogą jest odebranie sobie życia. Naprawdę nikomu nie życze takiego stanu, bo wyobrażam tylko sobie, co dana osoba musi czuć, by nachodziły ją myśli o skończeniu żywota na tym ziemskim padole.
Ale takie próby samobójcze, kiedy zostawia się sobie furtkę powrotną też pokazuj,ę że ludzie jednak w pewien sposób pragną żyć. Mimo tej próby samobójczej.Nie wiem, czy można to utożsamiać z niezadawnaiem sobie bólu, bo są przypadki, kiedy jednostki chcą w ten sposób zwrócić na siebie uwagę stojąc na krawędzi.

Pozdrawiam
Keja

Jędras

Ja natomiast uważam, iż nie mnie oceniać motywy działań owych samobójców. To ich prywatna sprawa, co robią ze swoim życiem. Dopóki odbierając sobie życie nie krzywdzą (fizycznie, naturalnie) otoczenia, nie mam prawa jakkolwiek diagnozować, czy to tchórz był, czy odważny człowiek, zrobił dobrze, czy źle. Bo nic nie jest ewidentnie oczywiste, ani proste.

Ata

A krzywda psychiczna się nie liczy? Wiem, że trudno ją zmierzyć, ale rodzina może to przypłacić ciężką depresją, obwinianiem się do końca życia, rozpatrywaniem różnych scenariuszy...

Tchórze czy odważni, jedno jest pewne - samobójcy to egoiści.

Atuś

Artemida

Samobójcy? Nie są tchórzami, nie są odważni.

To po prostu ludzie, którzy stracili nadzieję. Ludzie, którym nikt nie pomógł. Ludzie z problemami tak ogromnymi, że nie umieli sobie z nimi poradzić. To ofiary pozbawionego uczuć społeczeństwa, wśród którego nie znalazł się nikt, kto by zauważył ich, ich problemy, i kto by wyciągnął do nich pomocną dłoń.

Tyle.

paulaszczyg

samobójstwo jest z jeden strony tchórzostwem bo się ucieka od życia boi się życ dalej i woli skończyć z tym wszytskim z drugiej strony trzeba tez mieć odwagę aby tego dokonać ja wątpię żebym była w stanie się zabić, no chyba że byłabym po jakimś traumatycznym wydarzeniu albo czymś podobnym.. może w takiej sytuacji bym się na to zdobyła.:( ale w takich sprawach to można tylko gdybać

Jędras

Rochelle

Samobóstwa... tia.
Czytałam początkowo wasze wypowiedzi, potem zrezygnowałam z wysiłku. Troszkę mnie zabolało, bo czytałam o sobie jako o tchórzu, ostatniej idiotce i tak dalej. Jestem niedoszłą samobójczynią - dwa razy. Nigdy nie powiem, że był to akt tchórzostwa, ja się nie bałam. Ani śmierci, ani życia. Byłam po prostu w kropca - nie widziałam drogi, wyjścia, celu. Miałam ochotę dac sobie z tym wszystkim spokój. Potem dochodziłam do wniosku, że to na swój sposób fascynujące, mogłam się przekonać co tak naprawde jest po śmierci. Samobójca to nie jest osoba odważna - dla mnie to ktoś, kto zgubił swe przeznaczenie. I rozpatruję to w czasach teraźniejszych, nie za czasów samurajów.

Jędras

Lakonicznie: Filozofie etyczne, czy też filozoficzne aspekty życia są ponadczasowe, zatem epoka nie ma tu nic do rzeczy.

Rochelle

wbrew pozorom ma wiele. Niby te same wartości i prawy, tak? To powiedź mi Jędrasku czemu w romantyźmie, po publikacji "Cierpień młodego Wertera" naszła Europę fala samobójstw? Skąd te nagłe poczucie bezsilności i chęci skończenia z życiem? Czemu na przykład w renesansie nie było tylu samobójstw?
A teraz? Popatrz ile ludzi się zabija. Nie nadążają za czasem?

Gothik

Jw\eśli miałbym popełnić samobójstwo to albo łyknął bym talbletki, albo się powiesił... Podcinanie sobie żył jest zbyt... bolesne...

Rochelle

łykac tabletki? odradzam. Chyba, że się na tym znasz. Ja z moim talenetem do leków wylądowałam, zmiast po drugiej stronie świata, w szpitalu, bo odratowali. Potem miałam zatrucie. A teraz lekomanką jestem. Niezbyt pociągająca perspektywa. A jak się cięłam to niewiele czulam. Poza ulgą.

Ann

Ata

Dobra, dobra, dobra, już bardzo proszę bez takiego idealizowania samobójców. Odważniejsi niz zwyki ludzie? Gówno prawda. Mogę sie zgodzić z tym, że nie są odwazniejsi ani bardziej tchórzliwi, okej; ale na pewno nie z tym, ze są odważniejsi. "Zwykli" ludzie boją sie nieznanego, to nieznane przeraża w smeirci. Samobójcy boją sie życia. Konieczności rozwiazywania problemów, odpowiedzialności. Nie widze tu tej odwagi.

Muszą? Niby czemu? Kto im każe? Nie muszą - chcą.

Czasem trzeba samemu poprosić o pomoc.

Rochelle, Gothik, wg mnie nie ma dobrego sposobu na samobójstwo. Nie kojarze tego cudnego cytatu "już lepiej żyć" (lałam z niego XD), nie wiem, pamietam, że ktoś chyba miał go na deklu w podpisie... W każdym razie, po prochach mozna odratować, powieszenie - to wg mnie straszna śmierć, zawsze takiej bałam się najbardziej, ciecie - to jednak ból, i w ogóle...
Ale cóż, jeśli ktos chce, to proszę bardzo.

Atuś

Edit: o, właśnie w TVN mówią o takim, co "potrzebował pomocy". Przez tydzień codziennie miał rozmowe z psychologiem cyz coś tam, nie wiem, czemu, nie usłyszałam, próbowali mu pomóc, i co? Wczoraj sie zabił. Pfff.

Ostoja

Próbowałam kiedyś popełnić samobójstwo. Odratowano mnie, czego bardzo żałuję. Dziś istnieję. Pragnę lepszego życia, lecz nie mogę go tu zaznać.

Ata

Tak? Osobiście znam tylko jedną osobę, w której rodzinie ktoś popełnił samobójstwo, także doświadczenia wielkiego nie mam, powiedzmy, ale... Syn kolezanki z pracy mojej mamy powiesił się na strychu. Ona go znalazła. To było parę miesięcy temu... Ona do dziś zastanawia się, co zrobiła nie tak, śmierć swojego dziecka przypłaciła dość ciężką depresją. On jeszcze wieczorem przyszedł do niej, powiedział, że ją kocha... Nie wiem, czy faktycznie był taki samotny.

Może to i prawda z tymi znakami, chociaz i to pewnie zależy od osoby. Ale... W dzisiejszym świecie mało kto ma czas zwracać uwagę na znaki wysyłane przez inne osoby, żyjemy za szybko, jesteśmy zbyt wielkimi egoistami; nic dziwnego, ze niewielu osobom udaje się takie sygnały odczytać.

Atuś