[Z]Coma

Vilandra

COMA

Dlaczego mnie dotykasz?
Jakim prawem?
Codziennie jest tak samo.
Codziennie czuję na sobie Twoje dłonie i nic nie mogę zrobić.
A najgorsze jest to, że Twój dotyk zawsze jest taki delikatny, chwilami nawet miły.
Starasz się nie zrobić mi krzywdy.
Nie bój się.
Mnie nie można skrzywdzić... już bardziej.
Mimo to wolę, żebyś przestała.
Może kiedy zostawisz mnie w spokoju, uda mi się zapomnieć.
O Tobie, wszystkich innych, którzy każdego dnia przychodzą tutaj i robią ze mną co chcą, no i o sobie samej.
Dlaczego nie chcecie po prostu mnie zostawić?
O, wychodzisz już?
Rozumiem, nie jestem tylko ja.
Naturalnie dla mnie nie istnieje nic poza mną.
Ale dla Ciebie tak.
Nie jestem zmartwiona; wiem, że znów przyjdziesz za godzinę? dzisiaj? jutro?
No, tego akurat nie jestem pewna, bo czas już dawno stracił dla mnie znaczenie.
Ale wiem, że wrócisz.
Zawsze wracasz.
Inni też wracają.
Zamieniacie się miejscami, żebym... no właśnie, po co?
Żebym nie czuła się samotna?
To śmieszne, bo ja JESTEM samotna.
I choćbyście przynieśli mi gwiazdkę z nieba, tak pozostanie.
Bo WE mnie nie ma NIKOGO poza mną.
A JA jestem teraz całym swoim światem.
Oczywiście, nie zawsze tak było.
Kiedyś istniałam chyba w Innym Wszechświecie.
W każdym razie pamiętam, że miałam swoje Galaktyki, Słońca, Planety.
Było mi dobrze w Tamtym Wszechświecie i wcale nie planowałam przeprowadzki.
Niestety, nikt nie zapytał mnie o zdanie.
Zabrali mnie stamtąd i rzucili w to miejsce; zupełnie puste i ciche.
A jednocześnie nie zrobili tego, bo wciąż ISTNIEJĘ w tamtym Starym Wszechświecie, a raczej DLA niego.
Dla tych, którzy tam zostali.
Ale już nie dla siebie.
Czasem chce mi się krzyczeć.
I krzyczę, ale ten krzyk słyszę tylko JA.
Bo teraz, w TYM miejscu, jestem dla siebie Galaktyką, Słońcem i Planetą.
JA i tylko JA.
Mogę tu robić co zechcę.
Mogę płakać.
Mogę machać rękami jak wariatka.
Mogę rwać sobie włosy z głowy.
Mogę kopać i gryźć tą próżnię, która mnie otacza.
Mogę przeklinać na cały głos Boga i ludzi.
Nikt się tym nie przejmie, bo wszystko co zrobię i tak pozostanie we MNIE.
I tylko we mnie...
Słyszę kroki.
Widzisz, mówiłam Ci, że jak tylko wyjdziesz, pojawi się ktoś z Nich.
Tym razem Ona.
Kiedyś zajmowała bardzo ważne miejsce w moim Starym Wszechświecie.
Czuję dotyk na czole.
Dotyka inaczej niż Ty.
Ty jesteś delikatna, ale też obojętna.
Po prostu fachowa.
W końcu każdego dnia dotykasz dziesiątki takich jak ja.
Ona dotyka mnie całą sobą, bo dla Niej nie istnieją te dziesiątki.
Dla Niej liczę się tylko ja.
Bardzo chciałabym strząsnąć Jej rękę, ale oczywiście nie mogę.
Jej dotyk boli mnie, bo nie jestem już w stanie go odwzajemnić.
A kiedyś tak bardzo to lubiłam.
Przyjemnie i ciepło w dłoniach.
To Ona znów smaruje je balsamem, żeby nie były szorstkie.
Strata czasu, ale to miłe.
Czuję delikatny zapach róż.
Kiedyś to był mój ulubiony krem.
Ona o tym pamięta.
Kiedy skończyła już smarować mi dłonie, popchnęła mnie lekko i położyła się obok mnie.
Będzie tu... jakiś czas.
Nie wiem dokładnie, bo jak mówiłam, mój Nowy Wszechświat nie poddaje się czasowi.
Potem pocałuje mnie delikatnie i wyjdzie.
Dopiero w drodze powrotnej pozwoli sobie na łzy.
Tutaj nigdy nie uroniła nawet jednej.
Mama zawsze była twarda.
Po Niej, „jutro” według zasad Starego Wszechświata, pojawi się On.
Tata.
Przychodzą zawsze na zmianę, bo chyba nie są w stanie być tu jednocześnie.
Ojciec czasem popłakuje.
Nie widzę oczywiście Jego łez, ale słyszę szloch.
A potem znów przyjdziesz Ty.
I znów delikatnie mnie umyjesz.
Rozmasujesz skurczone mięśnie.
Przewrócisz na bok, żeby nie było odleżyn.
Twoje odwiedziny lubię jednak najbardziej.
Bo Ciebie nie kocham.
A Ty nie kochasz mnie.
Na Ciebie w sąsiedniej sali czeka ktoś bardzo podobny do mnie.
Mama i Tata...
Oni widzą tylko MNIE.
Ale ja już nie jestem dla Nich.
Teraz istnieję tylko w SOBIE i tylko dla SIEBIE.
GALAKTYKA, SŁOŃCE I PLANETA.
MIKROKOSMOS.
A w każdym Kosmosie zdarzają się Czarne Dziury.
Rzadko bo rzadko, ale jednak się rodzą.
Pochłaniają wszystko.
GALAKTYKI, SŁOŃCA I PLANETY.
MIKROKOSMOSY.
Najlepsze jest to, że nie zostawiają po sobie nic.
Nawet Ciemności, bo to one są Ciemnością.
Czekam więc, kiedy w moim Nowym Wszechświecie wreszcie narodzi się taka Czarna Dziura.
Na początku będzie mała, potem stanie się większa.
Aż pochłonie WSZYSTKO.
I nie będziesz już musiała do mnie przychodzić.
Ani Ty, ani Oni.
Ani nikt inny.
Poświęcicie mnie wtedy wspomnieniom – tam, gdzie moje miejsce jest już teraz.
Tylko Wy nie chcecie tego dostrzec.
Teraz pójdę już spać.
ISTNIENIE męczy.
Zawsze kołysze mnie do snu bardzo przyjemny dźwięk.
Ty wiesz jaki, znasz go tak dobrze.
Jest cichy, ale stanowczy.
Pik, pik, pik, pik.
Monotonny.
To mój znak dla Starego Wszechświata, że jeszcze żyję.
Ale kiedy Czarna Dziura wreszcie się narodzi, ten dźwięk się zmieni.
Będzie tak:
Pik, pik, piiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

Ata

nie lubię opowiadań niezwiązanych z HP. no, chyba, że sa o wampirkach xD. w koncu po to wchodze na fora potterowskie, żeby czytać ficki potterowskie, a nie...

ale tutaj stwierdziłam, że będę często zagladać do "Spod pióra", w końxu trzeba się rozwijać :P. przeczytałam wcześniej ficki Med i Jupki, zanim jeszcze tu trafiły. więc zostało mi tylko twoje, Vil. zabierałam się do niego na deklu, ale przeszkodził mi mój wstręt do niezwiązanych. zajrzałam. przeczytałam.

jest piękne. rozmyślania osoby sparaliżowanej, przykutej do łóżka, nie mogącej się porozumieć z Jej Byłam Wszechświatem. urywane zdania. żadnych imion, żadnych konkretów. taki nastrój ciężko wytworzyć, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że serducho mi teraz łomocze po zejściu z rowerka (chryste, nidgy więcej utrzymywania prędkości od 35/h wzwyż!) i nie jestem skonna do głębyszch rozmyślan. a ten fick... Czarna Dziura, śmierć na końcu...

piękne. poruszające. głębokie.

Vil, uwielbiam twoje opowiadania. już nie ficki. opowiadania.

Atuś

Cornelia Cole

Vilandra, ty masz niesamowity talent. Poruszyłaś problem bardzo ciężki, opisałaś z jednej strony lekkim, a z drugiej tak wzruszającym stylem, że niemal łezka się w oku kręci. Zwłaszcza przy końcówce.

Czarne dziury, galaktyki, wszechświaty... Niezwykle umiejętnie zastosowałaś przenośnie. Dotykają one umysłu i serca niemal bezpośrednio, przemawiają.

Wyjaśnij mi tylko jedno, proszę. Jestem półśpiąca, może dlatego nie mogę dojść do tego sama. Dlaczego 'Coma'?

Vilandra

Coma to z angielskiego śpiączka. Stąd tytuł. Wydawało mi się, że właśnie "Coma" brzmi jakoś lepiej niż "Śpiączka".
Cieszę się, że Wam się to opowiadanie podobało, bo sama mam do niego wielki sentyment. Z moich opowiadań o tematyce niepotterowskiej to wydaje mi się najlepsze.